حکایت ما
دود تهران بلای جانم نیست!
تیر شیطان بلای جانم شد
لغزش پای دل هلاکم کرد
زلفی افشان بلای جانم شد
نه حلال و حرام قرآنی!
نه نماز درست و درمانی!
سی چهل بار حج اگر بروی
تازه ثابت شود مسلمانی!
وام های نزولی شرعی
حکم فقه ربا، سلیقه ای است
کارمان آخر دموکراسی ست
واجبات خدا سلیقه ای است
دین دلم را نزد؛ شما زده اید!
منبری ها! چقدر خود بینی!؟
شده کابوس کودکی هایم
اَخم و تخم معلم دینی
بت پرستیم؛ من سند دارم
برج میلاد را هُبل کردیم
جای فرمایشات پیغمبر
بینی و گونه را عمل کردیم
تهمت و افترا، دروغ و دغل
در ریا، چیره دست و تردستیم
من بدبخت تازه فهمیدم
شیعیان معاویه هستیم
سرِمنبر «علی علی» گویان
پشت منبربه فکر مَه رویان
ریش مان قیمت طلا دارد
شده اسلام بهترین دکان
از تورم نگو، ورم کردم
به نظر «رشوه» بحث دلچسبی ست
آشنا هست؛ بی خیال خدا
اکثر پست هایمان غصبی ست
جنگهای درون-برون حزبی
کاوه ای کو!؟ درفش بردارد
شهر تهران چرا حواست نیست!؟
به خلیجت عرب نظر دارد
تیتر تکراری جرایدهاست
سرقت و قتل های ناموسی
صنعت پارس را شکوفا کرد
جنس مرغوب چینی و روسی
از شلوغی «انقلاب» بترس
کاسه ی صبر «کارگر» پر شد
حرف حق زد قلم، جریمه نکن!
نان امروز هم که آجر شد
بس کن این نعل و میخ را، شاعر
شاعر نهضت تبرایی
شعر شیعه کجا دو پهلو بود!؟
نکند بچه های بالایی!؟
جدل بین رنگها داریم
آبی و سرخ؛ تازه گی ها سبز
یاد تنهای عالم افتادم
شال منجی صبح فردا، سبز
کاش حضرت نگاه مان می کرد
لحظه هامان به هرزه گی رفتند
عده ای بینوا گرسنه ی عشق
عده ای مست ثروت نفتند
خوب شد عده ای شهید شدند
کوچه هامان بدون نام نماند
خوب شد جام زهر تلخی بود
رفت از پیش ما، امام نماند
باکری ها چه خوب شد رفتند
چقدر خوب شد که همت نیست
یاد آوینی بزرگ بخیر
قلمی تشنه ی شهادت نیست
بوی تند گناه می آید
سرب این شهر دشمن ریه نیست
نفست بند آمده شاعر
هیچ جا بهتر از حسینیه نیست
